Dochodzące do władzy w Polsce w 1989 roku nowe elity polityczne dysponowały znacznie większymi możliwościami legitymizacyjnymi, niż komuniści po 1944 roku. Porównując legitymizację przed i po 1989 roku, widać duże formalne podobieństwo stosowanych w obydwu systemach typów legitymizacji, ale widoczne są również różnice. Dotyczą one zarówno treści argumentów, jak i skuteczności wysiłków legitymizacyjnych.
Unikalnym sposobem legitymizacji osiągnięcia władzy było połączenie argumentów rewolucyjnych z legalistycznymi. Stało się to możliwe dzięki kompromisowi politycznemu elit solidarnościowych z dotychczasowymi, które bez większego oporu wyrzekły się swych roszczeń do władzy publicznej. Nadzieje społeczne związane z odrzuceniem poprzedniego systemu i realizacją wartości ruchu solidarnościowego, nadały nowej elicie formę legitymizacji rewolucyjnej. W odróżnieniu od minionego okresu, nowe elity mogły też wykorzystać – i wykorzystały – legitymizację charyzmatyczną. Choć nowa władza nie wyrosła bezpośrednio z masowego ruchu społecznego „Solidarność”, to przejęła jego legendę, jak również charyzmę jego przywódców, zwłaszcza Lecha Wałęsy.
Wspólną cechą legitymizacji nowego ładu we wszystkich krajach postkomunistycznych jest obfite sięganie do tradycji jako czynnika konstytuującego nowy ład. Restauracja przedsocjalistycznego porządku okazuje się najłatwiejsza w sferze symboli. Emancypacja spod wpływów wschodniego sąsiada powodowała dodatkowe zapotrzebowanie na wyeksponowanie wreszcie symboli i tradycji narodowych. Przywrócenie przedwojennej nazwy państwa, korony na godle państwowym, tradycyjnych świąt narodowych (3 maja, 15 sierpnia, 11 listopada), elementów w umundurowaniu oficerskim, itp. to nieliczne przykłady eksploatowania tego typu legitymizacji. Należy zwrócić uwagę, że stopień legitymacji różnych elementów systemu politycznego był niejednakowy w różnych okresach transformacji, podobnie jak i sposoby ich legitymizowania.