Objęcie władzy przez Józefa Stalina było procesem stopniowym, który rozpoczął się w latach 20-tych XX wieku i trwał do końca lat 30-tych. Stalin był jednym z liderów Związku Radzieckiego i jednym z liderów partii komunistycznej, która kontrolowała Związek Radziecki.
W latach 20-tych, Stalin zaczął stopniowo zwiększać swoją władzę poprzez konsolidację swojej pozycji w partii komunistycznej. W 1924 roku, po śmierci Lenina, Stalin zaczął walczyć o pozycję przywódcy Związku Radzieckiego. W ciągu kilku lat, Stalin pozbył się swoich rywali politycznych i zaczął skupiać władzę w swoich rękach.
W latach 30-tych, Stalin wprowadził serię polityk, które pozwoliły mu umacniać swoją pozycję i kontrolować społeczeństwo radzieckie. Stalin zaczął czyścić partię komunistyczną z oponentów politycznych, przeprowadzając czystki i procesy show. Wprowadził również politykę kolektywizacji rolnictwa, która pochłonęła miliony ofiar.
W efekcie Stalin stał się absolutnym władcą Związku Radzieckiego i jednym z najpotężniejszych dyktatorów XX wieku. Rządził Związkiem Radzieckim z autorytarną ręką aż do swojej śmierci w 1953 roku.
W 1924 roku po śmierci Lenina na najwyższych szczeblach partii rozgorzała walka o władzę. Ostatecznie w 1929 roku dzięki wielu sojuszom politycznym walkę tą wygrał Józef Stalin, który od tego roku stał się faktycznym dyktatorem. Rozpoczynała się era stalinizmu, jednego z najbardziej zbrodniczych systemów totalitarnych. Jednym z pierwszych posunięć I sekretarza partii stało się utrącenie NEP-u. Stalin przygotowywał partie i państwo do walki z kułactwem (bogatymi chłopami) i masowego uprzemysławiania kraju.
Zanim się do tego zabrał dyktator rozpoczął wielką czystkę w partii (na razie bezkrwawą) zwalniając z niej starych bolszewików i przyjmując do niej młodych ślepo mu posłusznych karierowiczów. Posiadając podporządkowaną własnej osobie partię Stalin rozpoczął przymusową kolektywizację wsi, które okazało się jednym z najkrwawszych zbrodni w dziejach ludzkości. Kolektywizacja ta polegała na odebraniu siłą ziemi chłopom i spędzeniu ich do państwowych rolnych spółdzielni produkcyjnych – sowchozów i kołchozów. Polityka ta spowodowała masowy opór pokrzywdzonych ludzi, którzy walczyli w nierównej walce w obronie własnej ziemi. Dzięki decyzji Stalina w wyniku tej akcji zginęło z terroru lub z głodu parę milionów ludzi. Kolejnym skutkiem kolektywizacji było zniszczenie niezwykle wydajnego rolnictwa, które już nigdy za czasów ZSRR nie doszło do siebie. W tym samym czasie Stalin nakazał rozpoczęcie wielkiego uprzemysławiania kraju. W wyniku tej akcji realizowanej w planach pięcioletnich nastąpił w Związku Radzieckim olbrzymi wzrost produkcji przemysłowej.
Wybudowano wówczas gigantyczne kombinaty, zapory wodne, które zelektryfikowały ten kraj. Tak duży postęp gospodarczy był spowodowany olbrzymimi wyrzeczeniami społeczeństwa radzieckiego, i kosztami z jakimi nie liczyło się ówczesne kierownictwo komunistyczne. Jednak głównym powodem przyrostu produkcji było stworzenie w ZSRR nie zliczonej armii niewolników, którymi stawali się więźniowie z obozów pracy (gułagów). W czasie rządów Stalina możemy zaobserwować rozrost policji politycznej (NKWD), które walczyło z “kontrrewolucją”- czyli zwalczało rzeczywistych jak i urojonych wrogów władzy I sekretarza.
Bardzo pomocne. 🙂